TTV DE SCHANS: 51,5 JAAR JONG
Eindelijk was het zover en konden we de 50e verjaardag van onze club vieren. Niet alleen feest vanwege het gouden jubileum maar ook feest van het (voorlopig) einde van het corona-tijdperk. Geen beperkingen zoals mondkapje, zelftest of coronabewijs. Wat heerlijk en ontspannen weer. De nodige remmen konden los.
Niet alleen het personeel maar ook wij konden wachten. Een meevaller was dat het prachtig weer was met een stralende zon. De huidteint werd wat donkerder. De organisatie had gezorgd voor heel iets anders dan wij als tafeltennisser (m/v) gewend waren. Niet voor of achter de tafeltennistafel, geen batje of balletje in de handen en geen rood-zwarte outfit in korte broek. De dresscode was “feestelijk”, m.a.w. we waren vrij in de kledingkeuze. En daarin voelen we ons allemaal het prettigst. Zelfs directeuren van een landelijke stichting of een landelijk opererend bedrijf.
Halverwege de middag mochten de 57 gasten in een “dubbeldekker” stappen. Na zo’n 20 minuten zagen ze vanaf de Zuilense Ring ons “thuis” voor de komende uren. De boot mochten we nog niet op. Het personeel moest alles nog in gereedheid brengen en wachten op de catering.
Het was tevens de gelegenheid om elkaar te leren kennen. Of te herkennen. “Oh, ben jij de partner van die of die?” “Oh, horen jullie bij elkaar?” “Wat leuk om je na 2 jaar weer te ontmoeten.”
Gelukkig had niemand etalagebenen. Voor zulke benen heb je trouwens geen etalage nodig. Over etalage gesproken; de boot leek daar wel op. We konden door de grote ruiten de voortgang van het gereed maken van de boot nauwlettend volgen.
Ook werden we zoet gehouden met muziek van (lang) vervlogen jaren. De door de organisatie vastgelegde plaatjesdraaier Semmy zette zijn beste beentje voor. Hij maakte gebruik van een bijna antieke platenspeler, dito boxen (tevens deksel van de grammofoonspeler) en 78-toeren platen. Nostalgie droop er van af. De eerste tonen waren een beetje easy jazz. Mooie achtergrondmuziek vanaf de achterplecht van de boot.
Eindelijk mochten we de boot bestormen om de beste plekjes in te nemen. Die plekjes waren er genoeg. Op de voor- en achterplecht was het lekker vol. Iedereen wilde in de buitenlucht. En dat lukte. Voor de koffie en thee moesten we nog ’n tijd wachten. Er mocht volgens een wet of verordening pas geschonken worden zodra de boot ging varen. We leerden dus geduld te hebben; tijd en gelegenheid om bij te kletsen en oude koeien uit de sloot (in dit geval de Vecht te halen).
Alle Foto’s online bekijken
Je kan de foto’s downloaden voor persoonlijk gebruik.
Het bij de koffie horend koekje kwam later en smaakte daardoor lekker. Ja, daar gingen we dan. Met volle teugen genoten we van de Vecht en van de vele buitenplaatsen. Menigeen onder ons kende deze rivier al fietsend of wandelend.
Maar op het water is het héél anders en ook mooier. Niet alleen veel groen in siertuinen en parken, maar ook statige buitenhuizen, ooit gebouwd in de Gouden Eeuw door welgestelde Amsterdammers. Veel van die huizen hebben inmiddels een andere functie gekregen.
We gingen noordwaarts en kwamen bij Maarssen langs het oudste buitenhuis aan de Vecht: Goudestein. Niet veel later sloeg het statige Kasteel Nijenrode ons gade waar Nijenrode Business Universiteit is gevestigd.
Inmiddels waren we toe aan een ander drankje, al dan niet alcoholisch. Onze Jaap van Houten liet aan de drie personeelsdames zien dat hij uit het goede hout is gesneden. Logisch als je van Houten heet ! Na het opnemen van de bestellingen liet hij als een volleerde ober zien hoe je zonder te morsen een vol dienblad tussen de gasten en de trapjes op en af kan slalommen. Het was voor ons een genot om dat te zien maar een nog groter genot om van het vorstelijk nat te kunnen genieten. Dat alles werd gelardeerd met hapjes.
Laten we ook niet de cartoon tekenaar Radbout vergeten. Hij maakte humoristische tekeningen van ons waarbij de spot er vanaf droop. Als aandenken aan deze dag mochten we de spotprent mee naar huis nemen. Een prima zet van de organisatie.
Al varend, pratend en drinkend passeerden we Nieuwersluis waar we duidelijk de Willem III-kazerne konden zien. Nu een inrichting voor vrouwelijke gedetineerden, vroeger een militaire gevangenis. Bekend bij schrijver dezes die vanuit de kazerne in Vierhouten met openbaar vervoer een gestrafte soldaat (zonder handboeien) naar Nieuwersluis moest brengen om daar opgesloten te worden. De ochtend na de correcte aflevering werd op de radio gemeld dat deze soldaat was gevlucht!
Bij een sluis had de stuurman/kapitein mot met een voordringer uit de tegenovergestelde richting. De man was waarschijnlijk kleurenblind en zag het rode licht aan voor het groene. De wind ging wat liggen en een aangenaam avondzonnetje zorgde voor mooie plaatjes. Genieten dus. Ook van het prima buffet met alles er op en aan. Natuurlijk waren er ook mensen die dachten dat ze maar één keer hun bord konden opscheppen. Dus kwamen er aardige vrachten langs. Hoe dan ook: er was meer dan voldoende. En toen moest er nog bollen ijs met fruit naar binnen worden gewerkt.
Voorbij Loenen keerde de boot net voor de Vreelandbrug om de terugreis aan te vangen. Zo hadden we nog weer een kans om ook de andere zijde van de Vecht te bekijken.
Voorzitter Johan de Jong zocht intussen naar de microfoon die er niet was. Met zijn welbespraaktheid kreeg hij de aandacht van de gasten.
Hij memoreerde nog eens de oprichting van The Backhand op 2 november 1970 in café De Plaats. Via met name de kappersstoel van Henk Moolenaar steeg het aantal leden gestaag. Een zorgwekkend geluid klonk ook: het dalend aantal leden sinds het begin van de coronacrisis. De schouders moeten er onder om levensvatbaar te blijven. Applaus was er voor de speech en natuurlijk voor de organisatie.
Daarna kreeg Carlos Bakker als directeur van Carosserie Bakker én winterlid van onze vereniging het woord. Hij was onder de indruk van de sfeer bij De Schans en vond het nodig om een steentje bij te dragen. Hij stelde voor elk lid van De Schans een prachtig fleece jack ter beschikking. Uiteraard in de clubkleuren. De eerste drie jacks werden door Carlos uitgereikt aan voorzitter Johan de Jong, aan het oudste lid Ron Knip (91 jaar) en het langst spelende lid Chris Koetsier (49 jaar). De rest van het feest liepen zij als trotse pauwen door de boot. Ook hier applaus voor Carlos.
Precies zeven uur na het vertrek met de bus waren we weer in Montfoort. We kunnen zeker nog lang nagenieten van een leuke supergezellige tijd.
Complimenten zijn zeer op zijn plaats voor de organisatie van dit feest: Henny van den Haselkamp, Jaap van Houten en Wout de Bruin.
Albert van Wieringen
Op de foto hieronder v.l.n.r.: Johan de Jong, voorzitter van TTV De Schans, Ronald Knip, oudste lid, Chris Koetsier, oudste lid in jaren en Carlos Bakker, directeur van Carrosserie Bakker te Montfoort.